O Βασίλης Σκουντής παίρνει στιλό, μπλοκ, laptop, ελπίζει ότι τα όπλα και οι παλάσκες δεν είναι απαραίτητα και εκστρατεύει στο Ελληνικό για να παρακολουθήσει τον 36ο τελικό του Κυπέλλου. Πιο μπροστά όμως, θέλει να μοιραστεί κάποιες σκέψεις του μαζί σας...
Πρώτα απ' όλα να σας εξομολογηθώ ότι μ' έχουν πιάσει τα γέλια από την ώρα που συνέλαβα την ιδέα της εισαγωγής του σημερινού άρθρου, διότι απαριθμώντας όλα τα χρειαζούμενα για τον τελικό, θυμήθηκα την παλιά διαφήμιση της οινοβιομηχανίας Καμπά, η οποία αναδείκνυε τα απολύτως απαραίτητα αγαθά...
Τυρί, γάλα, καφέ, ρύζι, Καμπά!
Ε, για τις ανάγκες της μεθαυριανής περίστασης, ο Ντούντα και ο Ζέλικο θα συμπλήρωναν και το pick 'n' roll, οπότε γέμισε το καλάθι της νοικοκυράς και μένει να δούμε εάν και κατά πόσο θα γεμίσουν και τα καλάθια του Ελληνικού, χωρίς να χρειάζεται παράλληλα ν' αδειάσουν τα οπλοστάσια των οπαδών!
Α, για να μην το ξεχάσω: εκτός από τα εργαλεία της δουλειάς μου, δεν πρέπει να ξεχάσω να πάρω μαζί μου όχι μόνο την κάρτα της διαπίστευσης, αλλά και αστυνομική ή δημοσιογραφική ταυτότητα, ίσως και πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων, διότι με τόση πρεμούρα που έχει καταλάβει την Αστυνομία και την Ομοσπονδία, έχω την αίσθηση ότι δεν πάμε να δούμε αγώνα μπάσκετ αλλά την άφιξη του Προέδρου των ΗΠΑ!
Δεν ξέρω αν (θα) αξίζει αυτός ο τελικός, σίγουρα πάντως κοστίζει εκ προοιμίου και δεν εννοώ μονάχα την αστυνομική επιχείρηση, αλλά και την τιμή του εισιτηρίου: Εβδομήντα πέντε ευρώ το κεφάλι, πάει να πει ένα καλό φαγητό για μια τετραμελή οικογένεια στην ταβέρνα της γειτονιάς, συμπεριλαμβανομένου και του «pourboire» για το γκαρσόνι!
Και τα ρέστα παγωτά, που λέγαμε μικροί!
Νισάφι όμως με τον κίνδυνο (που σήμανε συναγερμό μετά τα διατρέξαντα στον πολύ πιο... ανύποπτο τελικό του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου), με τα μέτρα ασφαλείας, με την πιστοποίηση, με την παρωδία της αναβολής και με το στοίχειωμα ενός αγώνα που κανονικά έπρεπε να διεξαχθεί στις 6 Μαρτίου. Νισάφι πια και με τον κινηματογραφικό τίτλο, ο οποίος εδώ και τέσσερα χρόνια ταιριάζει σε αυτό το ματς, που από γιορτή του μπάσκετ, τείνει να καταντήσει η ντροπή του: «Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά μας»!
Σε αντίθεση με τους λίγους αλλά (άραγε;) καλούς της εξέδρας, το παρκέ και οι δυο πάγκοι θα βρίθουν ονομάτων, φιλοδοξιών, πόθων και στόχων που υποβάλλονται στο νόμο της διαστολής και της συστολής: το γράφω αυτό, διότι με τον τελικό να διεξάγεται out of the blue (αμέσως μετά το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας και μεσούντων των πλέι οφς της Α1), ο καθένας μπορεί να τον αξιολογήσει κατά το δοκούν!
Προφανώς του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού δεν θα του χαλάσει τη διαγωγή ένας χαμένος τελικός, αλλά και ο (νηστικός από τίτλους) Ολυμπιακός ξέρει ότι ένα Κύπελλο δεν φτάνει για να κορέσει την πείνα του. Τεκμαίρεται και ιστορικώς αυτό, διότι το περυσινό (πρώτο έπειτα από οκτώ άγονα χρόνια) τρόπαιο δεν απέβη επαρκές για τον Γιαννάκη, ο οποίος συν τοις άλλοις είχε πιστωθεί τη συμμετοχή σε δύο φάιναλ φορ και σε έναν τελικό Ευρωλίγκας...
Αυτά βεβαίως είναι στην κυριολεξία περσινά ξινά ή γλυκά σταφύλια. Τα καινούργια θα τρυγηθούν την Κυριακή το βράδυ στο αμπέλι του Ελληνικού, όπου και οι μεν και οι δε ελπίζουν να φύγουν με πολλά... γομάρια, για να πετύχουν έναν από τους τρεις ετήσιους στόχους τους, αλλά και να τον επενδύσουν στους επικείμενους τελικούς της Α1, πάντοτε υπό την αίρεση των αντιρρήσεων του Σούλη και τουΠίξι!
Α, μια και το 'φερε η κουβέντα σε αντιρρήσεις, έχω κι εγώ τις δικές μου, οι οποίες αφορούν στο τελετουργικό της απονομής, αλλά φαίνεται πως ο Βασιλακόπουλος συντάσσεται με τον...Γκαγκάτση! Η ΕΟΚ αποφάσισε να πραγματοποιήσει την τελετή εντός του αγωνιστικού χώρου κι αυτό είναι ένα θέμα που εξελίχθηκε σε casus belli στους τελικούς του ChampionsLeague, αρχής γενομένης από το 2007 στην Αθήνα, όπου ο (νεόκοπος τότε ως πρόεδρος της UEFA) Μισέλ Πλατινίκατήργησε την απονομή στην πλατφόρμα του αγωνιστικού χώρου –όπως την είχε επιβάλει οΓιόχανσον– και την επανέφερε εκεί που τη μάθαμε, τη συνηθίσαμε και την αγαπήσαμε: στην εξέδρα των επισήμων!
Το εννοώ ότι αυτή τη σκηνή (της απονομής πάνω στην εξέδρα) τη συνηθίσαμε και την αγαπήσαμε, διότι είναι εντυπωμένη στο μυαλό μου εξ απαλών ονύχων: ήταν το 1972 και μέσα στη θαμπάδα των σαράντα ετών που πέρασαν από τότε, βλέπω τη βασίλισσα Ελισάβετ να απονέμει το στολισμένο με κορδέλα τρόπαιο του περιλάλητου (σε βαθμό να θεωρείται ως ιεροτελεστία ανώτερη και από το πρωτάθλημα ή από το Κύπελλο Πρωταθλητριών) FA Cup στον αγαπημένο μου αρχηγό της Λιντς,Μπίλι Μπρέμνερ!
Εκεί ήταν Γουέμπλεϊ, δεν ήταν παίξε γέλασε!
Παρεμπιπτόντως ο Γκαγκάτσης διαφώνησε το 2007 με τον Πλατινί διότι (πονηρός ων) ήθελε να του μείνει η πλατφόρμα για τους τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος και συν τοις άλλοις με την απονομή στην εξέδρα των επισήμων, έχανε μια σειρά από καλές προσκλήσεις! Φαίνεται ότι για τον ίδιο λόγο (των χαμένων προσκλήσεων) αποφάσισε τώρα και ο Βασιλακόπουλος να ξαποστείλει την απονομή από την εξέδρα...
Στο δρόμο που χάραξε λοιπόν ο Μαλντίνι, θα βαδίσει μεθαύριο ή ο Παπαλουκάς ή ο Διαμαντίδης. Ως έχων και κατέχων το τρόπαιο από πέρυσι, ο Τεό δικαιούται να πει «μολών λαβέ» και ο Μήτσοςθα πιάσει το γάντι στον αέρα, διότι το φέρει βαρέως από την περυσινή ήττα του. Ο λόγος; Είναι η μοναδική σε σύνολο 15 τελικών, στους οποίους αξιώθηκε να παίξει με τη φανέλα του Παναθηναϊκού από το 2004 και εντεύθεν!
Ο Διαμαντίδης κατευθύνεται προς το Ελληνικό με την κεκτημένη από το Palau Sant Jordi ταχύτητα, αλλά ξέρει ότι για να σηκώσει την κούπα (και να κρατήσει ζωντανό το όνειρο του triple crown) πρέπει να περάσει πάνω από το... πτώμα του Τεόντοσιτς. Τον διαδέχτηκε το προηγούμενο Σάββατο ως MVP της σεζόν στην Ευρωλίγκα και τώρα θέλει να του πάρει και το σκαλπ του πολυτιμότερου παίκτη στον περυσινό τελικό του Κυπέλλου. «Σου 'ρχομαι», φωνάζει ο σιωπηλός Μήτσος. «Κόπιασε», του απαντά ο καθόλου δειλός σε τέτοιες αντιπαραθέσεις Μίλος και αυτή η αναμέτρηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αρκεί να μην τη χαλάσουν τίποτε τρικλοποδιές, τίποτε κεφαλοκλειδώματα και τίποτε... ροχάλες!
Ο Ίβκοβιτς κουβαλάει ένα 2-0 από τους προηγούμενους δύο τελικούς Κυπέλλου κόντρα στονΟμπράντοβιτς (ΑΕΚ-Παναθηναϊκός το 2000 στην Πυλαία και το 2001 στο ΟΑΚΑ) και απλώς ψάχνει να βρει ποιος θα υποδυθεί τον... Κικίλια, για να στηθεί μπροστά στον Διαμαντίδη (ως αντι-Μποντιρόγκα), εάν ο τελικός κριθεί στην τελευταία φάση. Αναρωτιέται ακόμη ο Ντούντα εάν οΣπανούλης είναι καλά για να παίξει το ρόλο του Κορωνιού, ενώ την ίδια στιγμή ο κουμπάρος του (για να απομονώσω άλλη μια εικόνα από τις παλιές μάχες τους σε τελικούς Κυπέλλου) δεν θέλει να ξαναδεί κάποιον παίκτη του να κάνει... Καλαματιανό, όπως τότε ο Τζεντίλε!
Ο Παναθηναϊκός θα εισέλθει στο Ελληνικό κουβαλώντας την αύρα του ευρωπαϊκού θριάμβου του, για το οποίο σήμερα εισέπραξε κιόλας τα δημόσια συχαρίκια του Ίβκοβιτς και του Παπαλουκά. Στον αντίποδα ο (στραπατσαρισμένος από τη Σιένα) Ολυμπιακός έχει μαζί του τη θετική ψυχολογία και κυρίως το know how από το 2-0 που αποκόμισε στα ματς της κανονικής περιόδου. Στην πραγματικότητα, θέλει άλλες τέσσερις νίκες επί του Παναθηναϊκού για να κερδίσει και όχι απλώς να σώσει την εφετινή παρτίδα: μία μεθαύριο κι άλλες τρεις στους τελικούς της Α1, οι οποίοι ωστόσο αργούν ακόμη...
Τι θα κρίνει τον τελικό; Τα συνήθη: η αυτοσυγκέντρωση, τα λάθη, ο ρυθμός, η φθορά από τα φάουλ, οι κατοχές και ως προϋπόθεση αυτών τα επιθετικά ριμπάουντ. Δεν βάζω σε αυτά τα στοιχεία την επιθυμία για τη νίκη, διότι διάολε, παίκτες τέτοιου βεληνεκούς και ομάδες τέτοιου επιπέδου δεν γίνεται να μη θέλουν ένα τρόπαιο! Έλεος πια με αυτή την ανοησία, που κυκλοφορεί ότι τάχα «το πήρε αυτός που το ήθελε περισσότερο»...
Σε σχέση με την κανονική περίοδο, ο Παναθηναϊκός είναι υγιής, πλήρης και αρτιμελής ενώ ο Ολυμπιακός δεν έχει τον Νεστέροβιτς, ενισχύθηκε με ένα ελαφρύ τεσσάρι (Πρίντεζης) που κολλάει περισσότερο με τον Φώτση και τον Τσαρτσαρή και περιμένει να διαπιστώσει τον βαθμό ετοιμότητας του Σπανούλη, τον οποίο πάντως δεν είχε (όπως προσδοκούσε) ούτε στα προηγούμενα δυο ντέρμπι.
Στον βωμό της (απαραίτητης για την περίσταση) ίντριγκας, κράτησα για τον επίλογο δύο ερωτήματα στρατηγικής και δη αμυντικής φύσεως, θεωρώντας ότι οι αντίστοιχες απαντήσεις/επιλογές των δύο προπονητών θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στην κατάληξη του τελικού:
· Θα ξανακρατήσει ο Ίβκοβιτς μέσα στη ρακέτα τον ψηλό (ρισκάροντας με τις περιστροφές και τα σουτ τριών πόντων) ή θα προτιμήσει τα hedge out στην αντιμετώπιση των pick 'n' roll του Παναθηναϊκού;
· Θα επιμείνει ο Ομπράντοβιτς στην πετυχημένη (στη Βαρκελώνη) συνταγή της ζώνης και μάλιστα με προσαρμογή, ρισκάροντας με τη σειρά του τα περιφερειακά σουτ του Ολυμπιακού;
Οι απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που ανακύπτουν, θα δοθούν λίαν συντόμως. Κυριακή κοντή γιορτή, που λέμε και το εννοώ αυτό: να 'ναι Κυριακή κοντή γιορτή και όχι Κυριακή κοντή ντροπή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου