Ο Νίκος Παπαϊωάνου ξετυλίγει το κουβάρι με τις αναμνήσεις του από τους τελικούς του ΝΒΑ και τις μοιράζεται με τον κόσμο.
1996 Τα μπινελίκια του Jordan στον Kukoc
Ηταν καλοκαίρι του 1996, σχεδόν έναν μήνα μετά την πρώτη μου (διά ζώσης) βουτιά στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ όταν ξαναμάζεψα τα μπογαλάκια μου για να (ματα)ταξιδέψω στο Σικάγο. Ετσι ώστε να παρακολουθήσω την παρθενική μου σειρά τελικών ανάμεσα στους Bulls και τους Sonics. Ή καλύτερα την ολοκλήρωση της ιστορικότερης και σπουδαιότερης διαδρομής ομάδας στην ιστορία του ΝΒΑ.
Οι Bulls της περιόδου 1995- 96, αφού παρέσυραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους στην κανονική περίοδο του ΝΒΑ κι έγιναν η πρώτη (και μοναδική μέχρι σήμερα) ομάδα που έσπασε το φράγμα των 70 νικών (72- 10 το ρεκόρ της regular season), επέβαλαν την κυριαρχία τους στα playoffs, επιστρέφοντας στους τελικούς του ΝΒΑ, μετά από τρία χρόνια.
Το τρομερό τρίο των Michael Jordan, Scottie Pippen και Dennis Rodman βρήκε απέναντί του, τους Seattle Supersonics, του υπεραθλητή Shawn Kemp και του δαιμόνιου πλέι μέικερ, Gary Payton. Το Σικάγο ζούσε και ανέπνεε για τους τελικούς του ΝΒΑ. Σε οποιαδήποτε γωνία της πόλης κι αν ήσουν, μπορούσες να καταλάβεις ότι οι Bulls είχαν επιστρέψει και πάλι στους τελικούς. Οι… συνδετικοί μου κρίκοι με την ομάδα του Σικάγο, ο Κροάτης σκάουτερ τους, Ivica Dukan και ο συμπατριώτης του φόργουορντ Toni Kukoc με είχαν προειδοποιήσει. Ο Kukoc, μου είπε μια μέρα πριν ξεκινήσουν οι τελικοί: “Φίλε νόμιζα ότι με τη Γιουγκοπλάστικα είχαμε κυριεύσει τον κόσμο όλο, όταν έβλεπα πως μας αντιμετώπιζαν όλοι, μετά τις επιτυχίες μας. Ομως εδώ με τους Bulls είναι σα να έφτασα στο φεγγάρι”.
Εχοντας λάβει το βραβείο του καλύτερου 6ου παίκτη, για τη σεζόν, ο Kukoc διεκδικούσε το πρώτο δαχτυλίδι της καριέρας του. Στον πρώτο ματς της σειράς των τελικών, στο United Center, o Kukoc πέτυχε 9 μαζεμένους πόντους στο ξεκίνημα της τελευταίας περιόδου και ουσιαστικά καθάρισε το ματς. Κάτι ανάλογο έκανε και στο 2ο ματς, αφού όμως πρώτα άκουσε τον εξάψαλμο από τον Michael Jordan. Οι Sonics έδειχναν αποφασισμένοι για το break. Είχαν μειώσει σε 66- 64, προς τα τέλη της 3ης περιόδου. Ο Jordan έπιασε τον Kukoc από τη φανέλα και του είπε: “Αν φοβάσαι βάλε τον πισινό σου στον πάγκο και μην παίζεις. Αν δεν φοβάσαι σούταρε την γα…η μπάλα. Μην μου έρχεσαι στο γήπεδο για να πασάρεις. Να παίξεις και να είσαι επιθετικός”.
Ο Kukoc ανταποκρίθηκε στην κατσάδα με δύο κολλητά τρίποντα. Ακολούθησε κλέψιμο του Scottie Pippen και κάρφωμα στον αιφνιδιασμό. Το σερί 10- 1 τελείωσε με κάρφωμα του Kukoc. Οι Bulls πήραν και το 3ο ματς στο Seattle, ενώ έκλεισαν τη σειρά με 4-2 την μέρα της γιορτής του πατέρα, στο United Center. Με τον Michael Jordan να πέφτει στην μοκέτα των αποδυτηρίων των Bulls και να κλαίει γοερά. Για την κατάκτηση του πρώτου τίτλου του, μετά την επιστροφή του στην ενεργό δράση αλλά και για το ότι δεν είχε δίπλα του τον πατέρα του, James Jordan, που είχε δολοφονηθεί σχεδόν τρία χρόνια νωρίτερα.
1997 Η μπαγιάτικη πίτσα που πείραξε τον Air
Η συμμετοχή των Utah Jazz στους τελικούς του ΝΒΑ, όπου αναμετρήθηκαν με τους Bulls, ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας υπέροχης σεζόν για τους Μορμόνους. Ο Karl Malone ανακηρύχθηκε σε MVP της κανονικής περιόδου, νικώντας στο νήμα τον Michael Jordan. Ο Air του το κρατούσε μανιάτικο και περίμενε πως και πως το ξεκίνημα των τελικών για ν’ αποδείξει ποιος είναι το αφεντικό στο ΝΒΑ.
Η σειρά, όπως και το 1996 ξεκίνησε από το Σικάγο. Ολοι όσοι μεγαλώσαμε με τον Jordan θυμόμαστε τα νικητήρια καλάθια του. Τα παρακολουθούσα από την τηλεόραση. Με το καλημέρα των τελικών έμελε να δω το πρώτο “ζωντανό” buzzer beater του Θεού του μπάσκετ. Κι όχι μόνος μου, αλλά έχοντας δίπλα μου τον Λευτέρη Σούμποτιτς, που είχε έρθει στο Σικάγο για να δει τον καλό του φίλο Ivica Dukan.
Η Utah είχε τον έλεγχο του αγώνα. Με το σκορ ισόπαλο 82-82, ο Karl Malone πήγε στη γραμμη για να εκτελέσει δύο βολές. Από δίπλα πέρασε ο Pippen και του ψιθύρισε: “Ο ταχυδρόμος δεν κάνει παραδόσεις την Κυριακή”. Οντως ο Μalone δεν … δούλεψε την Κυριακή, αφού αστόχησε και στις δύο βολές.
Οι Bulls πήραν το ριμπάουντ και δεν κάλεσαν τάιμ άουτ. Η μπάλα πήγε στα χέρια του Jordan. Αρχισε να ντριμπλάρει και μόλις πήγε λίγο αριστερά από το high post, παρά την πίεση του Bryon Russell, σηκώθηκε και το μπουμπούνισε! Ο πανηγυρισμός μου, σα να μπήκε γκολ, παρέπεμπε σε … χούλιγκαν και όχι σε δημοσιογράφο. Αλλά ήταν μαγική στιγμή, γιατί την είδα από τη 10η σειρά του United Center, ακριβώς στην ευθεία όπου σημειώθηκε το buzzer beater.
To απόλυτο όμως δεν το είχα δει ακόμη. Αυτό ήταν το φοβερό με τον Michael Jordan. Κάθε φορά που νόμιζες ότι έκανε κάτι μεγάλο, έβρισκε τον τρόπο να κάνει κάτι σπουδαιότερο. Αυτό ήρθε στο 5ο ματς της σειράς των τελικών, στο Delta Center, στο Salt Lake City.
Περίπου ένα τετράωρο πριν το τζάμπολ, συναντώ στους διαδρόμους των αποδυτηρίων του γηπέδου, τον προσωπικό γυμναστή του Jordan, τον Tim Grover. Γνωρίστηκα με τον τελευταίο στην Αθήνα, όταν η Nike είχε φέρει στη χώρα μας τον Juwan Howard, ένα χρόνο νωρίτερα. Πριν από τα ματς, όποτε διασταυρωνονταν τα μονοπάτια μας τον ρωτούσα: “Πες μου πόσους, 30 ή πάνω από 40;”. Για τους πόντους που θα έβαζε ο Jordan. Αυτή τη φορά η απάντησή του μ’ εξέπληξε: “Φίλε δεν τον βλέπω να παίζει απόψε. Είναι στο ξενοδοχείο και κάνει εμετούς”.
Μετά από μία ώρα, το πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων στο NBC ήταν το ενδεχόμενο απουσίας του Jordan. Το τι ακριβώς είχε πάθει παραμένει αδιευκρίνιστο μέχρι σήμερα. Αλλοι έκαναν λόγω για ίωση και άλλοι για δηλητηρίαση από μπαγιάτικη πίτσα που έφαγε στο ξενοδοχείο.
Ο Jordan με υψηλό πυρετό, δεν κοιμήθηκε καθόλου και μόλις έφτασε στο γήπεδο ήταν αντιληπτό το πόσο καταβεβλημένος ήταν. Σε κάθε τάιμ άουτ τον περίμεναν κομπρέσες, ενώ οι Jazz εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του, ξέφυγαν ακόμα και με 16 πόντους. Οι Pippen και Kukoc βοήθησαν τους Bulls να ροκανίσουν τη διαφορά. Ο Jordan, σαν άλλος Λάζαρος αναστήθηκε στην τελευταία περίοδο, όπου πέτυχε τους 15 από τους 38 του πόντους. Το φινάλε της επικής του εμφάνισης, ήρθε με τρίποντο στα 30’’, σπάζοντας την ισοπαλία και δίνοντας στους Bulls προβάδισμα στη σειρά με 3-2. Μόλις ακούστηκε η λήξη, ο Jordan ημιλιπόθυμος, έπεσε στην αγκαλιά του Pippen, ο οποίος τον οδήγησε μέχρι τ’ αποδυτήρια. Ο εξαντλημένος Jordan εκτός από τους 38 πόντους, στο παιχνίδι όπου έγινε γνωστό σαν Flu Game, είχε 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 κλεψίματα και 1 τάπα!
Το 5ο πρωτάθλημα των Bulls σφραγίστηκε στο επόμενο ματς στο United Center. Ο ήρωας της συνάντησης ήταν ο Steve Kerr και το καλάθι που σημείωσε 5’’ πριν την λήξη του αγώνα. Στα αποδυτήρια έγινε χαμός. Πριν καλά καλά καταλάβω τι είχε γίνει, άρχισα να πανηγυρίζω με τον Scottie Pippen, ο οποίος με τράβηξε στο φυσιοθεραπευτήριο των αποδυτηρίων. Εκεί ήταν η γυναίκα του, η Λάρσα, που τον περίμενε. Ο Pippen έκατσε πάνω σ’ έναν πάγκο,άναψε το πούρο του κι έβγαλε μία δυνατή κραυγή: “It feels good my man”! Κάναμε high five και φωτογραφηθήκαμε μαζί. Μετά κοίταξε τη γυναίκα του και της είπε: “Μήπως το καλοκαίρι πρέπει να πάμε στην Ελλάδα να το γιορτάσουμε;”. Πήρε καταφατική απάντηση και πραγματοποίησε την επιθυμία του, με δύο χρόνια καθυστέρηση, αφού ήρθε στη χώρα μας το καλοκαίρι του 1999.
1998 Ο τελευταίος χορός
Από το ξεκίνημα της σεζόν 1997-98 ήταν γνωστό ότι η δυναστεία των Bulls θα διαλυοταν το ακόλουθο καλοκαίρι. Η απόφαση του τζενεραλ μάναταζερ της ομάδας, Jerry Krause για την μη ανανέωση του συμβολαίου του Phil Jackson ήταν ειλημμένη. Οπως κι εκείνη των Jordan, Pippen και Rodman να μη συνεχίσουν, αν προπονητής δεν θα ήταν ο Zen Master. Ο Jordan είχε πει ότι θα σταματούσε, οι Pippen και Rodman ότι θα ήθελαν να συνεχίσουν αλλού την καριέρα τους. Ετσι η σεζόν 97- 98 ονομάστηκε The Last Dance, από τον Pippen, που μάλιστα έφτιαξε τέτοια μπλουζάκια και τα μοίρασε στους συμπαίκτες του.
Πριν ξεκινήσει η αγωνιστική περίοδος, οι Bulls επισκέφτηκαν το Παρίσι, για το McDonalds Championship, χωρίς τον τραυματία Pippen. Ο Afro Man έμεινε για αρκετές εβδομάδες εκτός. Μάλιστα παρέμεινε μακριά από τις υποχρεώσεις των Bulls ακόμα και μετά την αποθεραπεία του, για να εκφράσει έτσι τη δυσαρέσκειά του για την απόφαση της διοίκησης να διαλύσει την ομάδα.
Με την παρότρυνση του Jordan ο Pippen επέστρεψε στην ομάδα , μόνο που εκείνη τη σεζόν το πλεονέκτημα της έδρας στους τελικούς ανήκε στους Jazz. Ο Pippen αντιμετώπιζε προβλήματα με την μέση του και οι Bulls παραλίγο να μείνουν εκτός τελικών από τους σκληροτράχηλους Pacers του Reggie Miller. Χρειάστηκαν 7 αγώνες για να τους βγάλουν από την μέση με τον Jordan να δηλώνει αμέσως μετά την πρόκρισή τους στους τελικούς του ΝΒΑ για την 6η τους συμμετοχή σε αυτούς: “Μπορεί να λένε όλοι ότι είμαστε κουρασμένοι, αλλά η καρδιά μας δεν είναι καθόλου κουρασμένη.
Η Γιούτα ή οποιοσδήποτε, για να πάρουν το πρωτάθλημα, θα πρέπει να μας νικήσουν μέσα στο Σικάγο”. Στο μεταξύ, εγώ λίγες ώρες μετά την πρόκριση των Bulls στους τελικούς, πήρα το πρώτο αεροπλάνο από το Ανατολικό αεροδρόμιο του Ελληνικού, με πρώτο προορισμό αυτή τη φορά, όχι το Σικάγο, όπως τα δύο προηγούμενα χρόνια, αλλά το Σολτ Λέικ Σίτι. Οι Jazz με το πλεονέκτημα της έδρας δικό τους ένιωθαν σίγουροι, αλλά στο 2ο ματς, οι Bulls έκαναν το break. Σίγουροι για τους εαυτούς τους επέστρεψαν στο Σικάγο. Με 3 νίκες στα ισάριθμα ματς στο United Center, θα κατακτούσαν το πρωτάθλημα για 3η συνεχόμενη χρονιά και 6η σε 8 χρόνια!
Το 3ο ματς, στο Σικάγο το παρακολούθησα μαζί με τον Δημήτρη Παπανικολάου, ο οποίος τότε είχε έρθει στην Πόλη των Ανέμων για να συμμετάσχει στο pre draft camp του ΝΒΑ. Μάλιστα πριν το ματς, ένα τηλεοπτικό συνεργείο του ΝΒΑ Εntertaiment, του ζήτησε να μιλήσει για τον Jordan, αλλά στα Ελληνικά. Η ατάκα του Δημήτρη υπάρχει σε ένα από τα αφιερωματικά DVD για την τελευταία σεζόν των Bulls! Στο πρώτο του ματς ΝΒΑ αποδείχθηκε γουρλής για τους Bulls, αφού τους είδε να συντρίβουν τους Jazz με 96-54. Μετά από εκείνο θρίαμβο και την επόμενη νίκη με 86-82 το Σικάγο είχε προβάδισμα με 3-1.
Οι Bulls στο επόμενο ματς πάλι στο United Center είχαν την ευκαιρία να κλείσουν τη σειρά και να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα. Τις δύο μέρες που ακολούθησαν μέχρι τον 5ο τελικό, όλοι οι παίκτες του Σικάγο, με πρώτο τον Jordan, γύρισαν διαφημιστικά σποτ, με τα οποία έκαναν παρακλήσεις για πανηγυρισμούς δίχως βία. Τα ψυγεία των Bulls γέμισαν με δεκάδες μπουκάλια σαμπάνιας. Ολα ήταν έτοιμα για τη στέψη. Ομως οι 39 πόντοι του Karl Malone, χάλασαν τη γιορτή. Η Γιούτα έκλεψε τη νίκη με 83-81 κι επανέκτησε το πλεονέκτημα της έδρας. Ετσι ενώ είχα κανονίσει την επομένη του αγώνα να γυρίσω στην Αθήνα, βρέθηκα ξαφνικά πάλι στο Σολτ Λέικ Σίτι, την πιο βαρετή πόλη της Αμερικής!
Οι Bulls ουδέποτε χρειάστηκαν 7ο ματς στις προηγούμενες 5 παρουσίες τους σε τελικούς του ΝΒΑ, για να στεφθούν πρωταθλητές. Ομως στο Delta Center, όπου ο εκκωφαντικός θόρυβος ανάγκαζε τον Phil Jackson να φορά ωτασπίδες, τίποτε δεν πήγαινε καλά για τους Bulls. Ο Pippen δεν μπορούσε καλά καλά να περπατήσει λόγω πόνων στην μέση και ο Jordan ήταν πιο μόνος από ποτέ.
H Γιούτα προηγηθηκε με 86- 83, 41.9’’ πριν την λήξη του αγώνα. Είχε την ισοφάριση της σειράς στο τσεπάκι της. Ομως τότε ήρθε η ώρα να την κλέψει ο Jordan. Με γρήγορο λέι άπ, μείωσε στον πόντο. Ο Stockton, όπως τόσες χιλιάδες φορές,προσπάθησε να βρει τον Malone στην επόμενη επίθεση. O ταχυδρόμος είχε στην πλάτη του τον Dennis Rodman. Εκείνη τη στιγμή ο Jordan ήρθε από πίσω και του έκλεψε την μπάλα. Δεν κάλεσε τάιμ άουτ, για να σχεδιαστεί play. Απαντες στο Delta Center είναι στο πόδι. Ο Jordan κατέβασε την μπάλα με τη σιγουριά του πρωταθλητή και την ευκαιρία να δώσει χολυγουντιανό τέλος στην ανεπανάληπτη καριέρα του. Μπροστά του ήταν το… περυσινό του θύμα, ο Bryon Russell. Ο Air με μία σταυρωτή ντρίμπλα κι ένα… χάδι στον γλουτό του Russell, έμεινε μόνος του στην κορυφή. Σηκώθηκε και μ’ ένα υποδειγματικό τζαμπ σουτ έγραψε το 87-86, 5.2’’ ρπιν την λήξη του αγώνα.
Κάθε φορά που σκέφτομαι ή μιλάω ή γράφη για τη φάση αυτή, είναι σα να τη βλέπω να ξετυλίγεται μπροστά μου. Η βουβαμάρα στο Delta Center ήταν απερίγραπτη, κατά τη διάρκεια του τάιμ άουτ που κάλεσε ο Jerry Sloan. Ο Stockton με τρίποντο επιχείρησε να πάρει το ματς, αλλά η μπάλα βρήκε σίδερο. Ο Jordan πήδηξε ψηλά για να πανηγυρίσει. Σχημάτισε το 6 με τις δύο παλάμες του και μετά έπεσε στην αγκαλιά του Jackson. Ηταν ένα επικό τέλος στην καριέρα του Jordan με τους Bulls.
Oλοι οι παίκτες των Bulls πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά. Σαν αυτός να ήταν ο πρώτος τους τίτλος. Αυτή η υπέροχη ομάδα, οι Beatles του μπάσκετ, διαλύθηκε εκείνο το καλοκαίρι, εν μέσω του λόκ άουτ. Τον Ιανουάριο του 1999, ο Jordan ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Ο Pippen πήγε στους Rockets. O Rodman στους Lakers. Ο Jackson έμεινε εκτός προπονητικής για ένα χρόνο κι έκτοτε οι Bulls δεν ξανάπαιξαν σε τελικούς ΝΒΑ. Η μαγική τριετία των Bulls είχε λάβει τέλος. Την επομένη αν και είχα προγραμματίσει να γυρίσω στην Αθήνα, δεν άντεξα στον πειρασμό. Ακύρωσα το εισιτήριο και πήγα στο Σικάγο. Για την παρέλαση του τίτλου στο Grant Park και το τυπικό τέλος εποχής για την πιο κυρίαρχη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ. Για τον τελευταίο χορό…
1999 Η επέλαση των σπιρουνιών
Προσπαθώ να θυμηθώ τι μ’ έπιασε και είπα ΟΚ στο Active by Nitro εκείνη την άνοιξη για να ταξιδέψω στην Αμερική για τους τελικούς του ΝΒΑ. Μάλλον θα πρέπει να ήταν το δέλεαρ της δεκαήμερης παραμονής της Νέας Υόρκης, αφού οι Knicks, σ’ εκείνους τους τελικούς του ΝΒΑ με τους Spurs δεν είχαν πλεονέκτημα έδρας. Οπότε βάσει του τρόπου διεξαγωγής των τελικών τα δύο πρώτα ματς θα διεξαγοταν στο Σαν Αντόνιο και τα επόμενα τρία στο Madison Square Garden.
Το ΝΒΑ μετά την περιπέτεια του λοκ άουτ, τη διάλυση των Bulls και την αποχώρηση του Michael Jordan, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Εκείνη η regular season ήταν… κουτσουρεμένη, αφού κάθε ομάδα έδωσε 50 αγώνες και όχι 32. Οι Spurs διέθεταν τους περίφημους Twin Towers, Tim Duncan και David Robinson. Βεβαίως τότε και η πόλη της Νέα Υόρκη καμάρωνε για τους δικούς της δίδυμους πύργους, αλλά και για τους Knicks, που ξαναέπαιζαν σε τελικούς του ΝΒΑ μετά από 26 ολόκληρα χρόνια.
Οι Knicks ήταν η πιο… κακιά ομάδα του ΝΒΑ εκείνης της εποχής, με τους πάντοτε … μουτρωμένους Patrick Ewing, Latrell Sprewell, Marcus Camby και Larry Johnson στη σύνθεση τους. Παρά το ότι μπήκαν με το ζόρι στα playoffs, ως 8οι, κατάφεραν αποκλείοντας τους Heat, Hawks και Pacers, να γίνουν η μοναδική ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που ξεκίνησε 8η στα playoffs κι έφτασε μέχρι τους τελικούς.
Πρώτος σταθμός ήταν το Σαν Αντόνιο και το ιστορικό Alamodome. Ηξερα ότι οι Spurs χρησιμοποιούσαν το 1/3 ενός γηπέδου του football για έδρα τους, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ πως πίσω από τις μπλε κουρτίνες, πίσω από τις εξέδρες ήταν παρκαρισμένες μια ντουζίνα νταλίκες. Σε αυτές φορτώθηκε ένα ολόκληρο γήπεδο μετά το τέλος των δύο πρώτων αγώνων, επειδή έπρεπε να χρησιμοποιηθεί όλο το γήπεδο (σ.σ χωρητικότητας 65.000 θέσεων) για μία συναυλία!
Φυσικά μετά από τρεις σερί τελικούς με τους Bulls του Jordan και του Pippen, οι τελικοί ανάμεσα στους Spurs και τους Knicks, ήταν σαν ανάλατη σούπα. Οι μόνες έντονες αναμνήσεις ήταν το νικητήριο καλάθι του Avery Johnson, μέσα στο Madison Square Garden όπου έκανε το τελικό 4-1 και χάρισε στους Spurs τον πρώτο τίτλο στην ιστορία τους. Μαζί και η παρουσία του Tim Duncan, στο δεύτερο χρόνο της καριέρας του στο ΝΒΑ, όπου δικαίως ψηφίστηκε MVP των τελικών, αλλά και το ότι ο Steve Kerr κατέκτησε το 4ο συνεχόμενο πρωτάθλημα της καριέρας του, μετά τα 3 σερί με τους Bulls.
Τα “σπηρούνια” έχτισαν μία μίνι δυναστεία πάνω στον Duncan, αφού κατέκτησαν άλλα τρία πρωταθλήματα. Οσο για τους Knicks; Δώδεκα χρόνια αργότερα ακόμα προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους για τους τελικούς του ΝΒΑ. Τουλάχιστον εγώ, χάρη στο ΝΒΑ GREECE, τον ξαναβρήκα. Από την Τρίτη θα σας γράφω από το Μαϊάμι, όπου ξεκινούν οι τελικοί του ΝΒΑ ανάμεσα στους Heat και τους Mavericks.
